[9.03.2003]

يك مدتي دل و دماغ نداشتم و ندارم! اولش بگم كه دو تا وبلاگ توپ پيدا كردم. يكي غرور و Couchon هستند. اولي كه اسمش غرور هست كه يك مادر اون رو مينويسه و از دغدغه ها و امور روزانه. البته از اين جور وبلاگها زياده ولي نثرش هم خيلي صميمانه هست و دلنشين. البته بيشتر خانومها در نوشتن تبحر دارند و به خاطر همين وبلاگهاشون پر بيننده هست.اما يك چيز جالب اين هست كه ايشون امسال كنكور هم داده و منتظر نتايج هست. عجب مادر درس خوني!
دومي Couchon هست كه در مورد مسائل جالبي مينويسه. حرفهاي جالبي زده.دوم اينكه همشهري بنده تشريف داره. اصلا نوع همشهري بودنش كم و بيش شبيه من هست. اونهم پدر و مادرش تبريزي هستن ولي خودش زاده ي يك شهر ديگه. اون تو تهران به دنيا اومده ولي من شيراز. در هر صورت كه خيلي خوشحالم از آشناييش و تا يادم نرفته بگم عجب آدم باحاليه! طي يك سري عمليات محيرالعقول وبلاگ منو پيدا كرده.
*
خوب حالا يكمي پورچونگي!! والا من هميشه چوب عجله كردن خودم رو خوردم. اصلا صبر و بردباري مثل اينكه در وجود من نيست! رو همين دو مشكل هميشه اشتباه و خطايم هم زياد هست و در اكثر اوقات باعث رنجش ديگران ميشوم! البته نا خواسته وگرنه مرض كه ندارم. با خودم فكر ميكنم ميبينم كه چون خيلي تابع احساسات هستم(خاك بر سرم،عجب مردي!) بيشتر كارهايم بدون فكر هست و واسه همين همش اشتباه ميكنم و هميشه آرزو ميكنم كه مورد بخشايش قرار بگيرم. اما بعضي ها هستن كه خوب چون فكر ميكنن اين عمل من از روي قصد و غرض ورزي بوده! و عده ايي ديگه با شرط اينكه دفعه بد تكرار نشه(بچه ي بد!!!) ميبخشنم. و عده ايي هم ميگن: نيش عقرب نه از ره كينه است،اقتضاي جانش اينگونه است. دسته اول كساني هستن كه تازه با موجودي مثل من برخورد داشتن! دسته دوم دوستاي صميمي ام هستن كه ميخوان به اصطلاح من رو آدم كنن(هي خيال باطل، خشت اول كه معمار بنهاد كج ......) و دسته سوم هم دوستاي همين جوري هستن. حالا چند وقت پيش من با يكي از اون آدم هاي دسته اول برخورد داشتم و باز هم چون خيلي جو گير شدم، سوتي دادم و طرف خيلي از دستم شاكي شد.واسه همين بي حوصلگي هاي سابق به اين يك مورد اضافه شد. با خودم گفتم اينجا يكمي(خيلي سربسته) به ماجرا اشاره كنم شايد دلم واز شد! يك چيزي قلمبه شده تو بدنم!!!!!